Minister Peeters draagt lichtschip nr. 3 West Hinder over aan stichting MPM

Lydia Peeters, Vlaams Minister van Mobiliteit en Openbare Werken en Nathalie Balcaen, administrateur-generaal van het agentschap Maritieme Dienstverlening en Kust, droegen de boordpapieren van het lichtschip over aan stichting Maritiem Patrimonium – Patrimoine Maritime (MPM).

De kersverse voorzitter Marc Van Peel, oud-schepen van de haven van Antwerpen en politicus met een indrukwekkend palmares, nam de papieren in ontvangst.

Pas op het trapje

Met een kwinkslag, een speech vanop de brug, een schouder-aan-schouder bezoek van het interieur, babbels met de vrijwilligers en een korte ceremonie aan boord van schoolschip Themis, ruilden de minister en de voorzitter de belangrijkste boordpapieren tegen twee kunstwerkjes van Leon Ost: de West Hinder in dienst in volle zee overdag en ’s nachts.

Off the record werden afspraken gemaakt om de vele kubieke meters archiefmateriaal bij DAB Vloot te gaan ophalen. De Vlaamse reder bewaarde blijkbaar alle gegevens in de loop van de actieve jaren van dit schip.

Gered van de sloop en de vergetelheid

Met de overdracht is het topstuk van de Belgische watererfgoedschepen definitief in handen van de organisatie. Havenicoon (wijlen)  Jean-Jaqcues Westerlund concretiseerde hiermee zijn erfgoedengagement. Het schip was tientallen jaren zo goed als onbeheerd opgelegd in het Bonapartedok. Toen vroegen enkele shipslovers zich af of vrijwilligers het niet zouden kunnen opknappen en weer openstellen. De toenmalige beheerder: het Scheepvaartmuseum, legde de zorg voor het schip stil omwille van een asbest-risico.

Er mochten geen mensen meer aan boord. Het schip werd gesloten. In persartikels stond dat het Museum aan de Stroom, die de zorg van het watererfgoed toebedeeld kreeg, de West Hinder III liever zag vertrekken. Er waren geen Antwerpse roots en te weinig middelen.
Intussen groeienden er bomen tussen de gangen van het teakhouten dek.

Lange adem

De aanvankelijke bezielers van de renaissance, Patrick van den Bulck, kapitein en jachthavenbestuurder en Dirk Meulemeester, scheepsarchitect, zetten er hun schouders onder. Ze slaagden erin om de West Hinder III stapje voor stapje, eerst van de sloop te redden en vervolgens het schip vaarwaardig te maken.

De processen verliepen zeker niet rechtlijnig. Toch verhuisde het schip naar de droogdokken voor een intense opknapbeurt.

Tegelijk werd een team gevormd van vrijwilligers, met nogal wat bekenden van de RYCB, waaronder Paul Mallentjer. Ook de studenten scheepstechniek van de Hogere Zeevaartschool Antwerpen trokken de intussen beroemde rode overall aan.

De recente merites van MPM kregen erkenning van Matthias Diependaele, minister o.m. voor onroerend erfgoed, die een aanzienlijke beheerssubsidie toekende uit de erfgoedfondsen. Na drie jaar droogstaan gingen de dokdeuren weer open en dreef het schip weer.

Lydia Peeters: watererfgoed koesteren

Dat de West Hinder III nog in originele staat zoals uit de jaren vijftig bewaard werd, is een bijkomend pluspunt voor de status van watererfgoed. Haar zusterschepen, de West Hinders I en II  werden in het verleden omgebouwd tot drijvende feestzaal of speeltuin.

Minister Peeters refereerde in haar toespraak naar de waarde van het varend erfgoed. In haar thuisstad Dilsen Stokkem weten ze er ook wel wat van. Want ook hier drukte de scheepvaart een diepe stempel op het karakter van de mensen en de streek.

En nu?

Volgens Patrick Van den Bulck gaat men verder met de restauratie, steeds met een dubbele insteek: de originaliteit van toen zo veel als mogelijk bewaren, maar ook voldoen aan de scheepsvaartreglementen van vandaag. Stiekem leeft de idee om het schip weer lost te gooien en op diverse maritieme evenementen in binnen en buitenland te tonen. De techniekers kregen de hoofdmotor weer aan de praat. De vreugde was kort want een van de cilinderwanden bleek gebarsten te zijn en moet worden vervangen. Gelukkig dat er vele reserveonderdelen met de overdacht meekomen.

Naast het lichtschip gaat de aandacht van MPM nu naar de gestage restauratie van de houten ondiepwatermijnenveger, de MSI Oudenaarde. Ook het fraaie houten ‘gentlemans yacht’ van Westerlund, de Mar-I-Cel. Plus de zorg voor een nieuwe, toegankelijke ligplaats voor de drie binnenschepen van het Rijn- & Binnenvaartmuseum.

Nieuwe kroonjuwelen voor de watererfgoed schatkist die de Antwerpse Droogdokkensite moet worden?

Tekst & foto’s: PDJ