Vakantiereis: waar je de Melkweg nog kan bewonderen

We vroegen enkele leden naar hun indrukken van de voorbije vaarvakantie. We kregen enthousiaste, uiteenlopende en vooral inspirerende reacties. Guy, Patricia, Maxim, Thibo, Brijssinck – De Brandt zijn verslingerd aan flottieljezeilen in Griekenland. Hier volgt waarom. 

Ver weg

Waar kan je tegenwoordig de Melkweg met het blote oog nog zien? In het planetarium, tiens. Of beter in de Skantzoura-baai in de Griekse Sporaden.

Patricia De Brandt is formeel: “Griekenland is en blijft een topvakantiebestemming. En zeker het ultieme vaargebied met de familie. We gaan hier nu al voor de achtste keer toeren in flottielje. We noemen het Blue Lagoon Sailing. Elk jaar opnieuw krijgen we de reactie ‘wauw, dat zag er weer knap uit’.  Dat is het inderdaad ook, in het echt nog beter.”

Met het gezin op een kleine ruimte, en met een groep boten op avontuur. Allemaal gelijkgestemde zielen die houden van zeilen, van mooie natuur, van lekker eten, van korte trips tussen 7 en 27 mijl en niet in het minst van de quality time. En ook van het even weg zijn van de bewoonde wereld. Dat was ook dit jaar weer het geval: overnachten op afgelegen idyllische plekjes buiten WiFi bereik zoals voor anker bij het onbewoonde natuureiland Tsougria. Dat is voor sommigen wel een uitdaging.

Patricia: “Je krijgt voor dat leven in de vloot- of de bootbubbel heel veel terug: ongehinderd uitzicht, ‘s nachts, over miljoenen sterren aan een verrassend kleurrijk firmament. Zelfs de Melkweg hebben we kunnen spotten. Heerlijk toch? Of de niet helemaal onverwachte maar toch verrassend op-buitelende dolfijnen uit het glasheldere, azuurblauwe water. Dat blijft toch altijd heel speciaal.”

Zorgeloos varen

De Brijssincks’ vinden het flottieljeconcept top. Patricia onderstreept, en dat zal verder in dit verhaal meer opduiken: het samenzijn met het gezin in een zeer ontspannen sfeer in die microwereld is te evenaren.
Deze keer zouden ze met de Jeanneau Sun Oddyssey 410 de Sporaden doorkruisen. Vooral zoon Thibo, die aan de zeevaartschool studeert en lesgeeft in de RYCB-zeilschool, stond erop dat de boot met een vallend grootzeil zou uitgerust zijn en geen rolgrootzeil. De boot was dan ook zo goed als nieuw en prima uitgerust.

Patricia: “Hoewel alle moderne navigatieapparatuur aanwezig was, hebben we dit nauwelijks moeten gebruiken. De route was op voorhand bekend en als er een rots uit het water steekt moet je daar wegblijven. Geen stroming, geen getijde, nauwelijks boeien of bakens, klaar.”

Gids

“We wisten op voorhand dat we konden rekenen op het zg. moederschip met een ervaren schipper. Iedere ochtend was er briefing bij hem aan boord, of op een terras. Dan bespraken we de route en kwamen de aandachtpunten zoals ondiepten aan bod.”

“Iedereen vertrok zoals het hen uitkwam, bedoeling was wel dat alle negen boten van de vloot tegen 16 a 17 uur op de plaats van bestemming was. Een haventje of een baai.” Vertelt Patricia. Bij die briefing werd ook aangegeven of ze ‘s avonds in een taverna zouden kunnen gaan eten of ze best zelf langs het lokale supermarktje zouden langsgaan. Op je boot eten kon uiteraard ook, je bent dus niets verplicht.

Uitgaan met de dinghy

En dan ga je lunchen aan boord in een baaitje waar je alleen maar met de boot kan komen. Dat maakt het extra gezellig. De avonturen tijdens de, met momenten toch wel uitdagende aanlegmanoeuvres in Middellandse Zee stijl.

De nachtelijke, stikdonkere  tocht van het restaurant naar onze boot, met vier in een dinghy en maar hopen dat de motor het niet begeeft. De Griekse levensstijl heeft zo haar impact.

Patricia” Nadat we ergens gegeten hadden met z’n allen stuurde de uitbater ons naar een barretje naast zijn restaurant. Bedien uzelf, zei die. We sloten de smartphone aan voor eigen muziek, de jeugd nam de bar over en de sfeer was gezet. Later hebben we samengelegd om de kosten te delen, het was een onvergetelijke avond.”  

Nomaden

Het is bijna niet meer voor te stellen dat laat-adolescenten samen met hun ouders op vakantie gaan. In deze groep van maar liefst 20 jongeren waren er veel twintigers mee. Die zorgen voor een heel eigen toffe sfeer. Het zijn ook allemaal goede zeilers, dus is een van de tochten uitgedraaid in een wedstrijdje. De leuke zeilwedstrijdjes in de groep op weg naar de volgende bestemming en de jongere bemanningen die het steeds goed met elkaar kunnen vinden.

Patricia: “Het is wel typisch dat er zoveel twintigers deze reizen mét hun ouders voor geen geld willen missen, terwijl dat doorgaans wel heel anders gaat. Het is fijn om te zien dat elk gezin hiervan echt genoten heeft, en wij dus ook.”

De eerste week moeten we allemaal wat acclimatiseren en elkaar leren kennen. Dat we allemaal graag zeilen helpt, natuurlijk. In de tweede week zijn we helemaal aangepast aan ons nieuwe ritme, het klimaat en de boten. Op het einde van de vakantie komt het nomadische gevoel boven. Er zou dan gerust nog een weekje bij kunnen. We dromen al over de volgende zomer, welke bestemming en of er misschien wel een liefje van de zonen mee zou mogen gaan.